Istorijat
Skrol
Bogata i burna prošlost vršačkog vinogorja počinje još u periodu rimske vladavine. Od tad pa nadalje, kontinuitet gajenja grožđa i razvoja veštine pravljenja vina je ono što odlikuje istoriju ovog prostora. Iskustvo u negovanju vinove loze, narod iz Vršca bogatio je kroz vekove. Učeći na svakoj berbi, ukus vina je postao nezaboravan što potom i potvrđuju putopisi Evlije Čelebije, spisi Ugarskih i Austrijskih istoričara...
Vlast se smenjivala, ali vino je bilo postojano. Prvi pisani podatak o vršačkom vinu datira iz 1494. godine kada je dvorski ekonom Budima platio bure ovog pića 10,5 zlatnih forinti za Ugarskog kralja Ladislava. Činjenica da je vino kupljeno za kraljevski dvor u Budimu, svedoči o njegovom odličnom kvalitetu.
Tokom 18. veka, tačnije nakon Požarevačkog mira između Turske i Austrougarske i odlaska Turaka 1718. godine, u ove krajeve se, po preporuci princa Eugena Savojskog, doseljavaju vinogradari iz Alzasa, Rajnske oblasti, Mozela i Lotarginije. „Podrum prijateljstva“ koji se nalazi na ulazu u Guduricu, jedan je od obeležja ovog perioda kada su kultura uzgajanja vinove loze i ljubav prema vinu povezali ljude različitih mentaliteta.
Strpljenjem, upornošću i znanjem ulazi se u 19. vek kada je Vršačko vinogorje bilo najveće vinogorje u Ugarskoj, a po nekim podacima i u Evropi. Prostiralo se na 17.000 jutara (10.000 ha). Činjenica da su vinogradi 1804. godine postali sastavni element grba Grada Vršca, govori o ogromnom značaju vinogradarstva za ove prostore. Uvozeći žito da bi se prehranili, Vrščani su celokupnu poljoprivredu podredili pravljenju vina. Rekordna berba u Vršačkom vinogorju zabeležena je 1875. godine kada je proizvedeno milion akova vina.
Izgradnja vinskog podruma „Helvecija“ 1880. godine predstavlja kulminaciju zlatne epohe vršačkog vinogradarstva. Sa tadašnjim kapacitetom od 100 vagona (milion litara vina), „Helvecija“ je dala pečat devetnaestom veku Vršačkog vinogorja. Ovo velelepno i istorijski značajno zdanje podigao je švajcarski trgovac vinom Bernard Štaube koje danas, u vlasništvu „Vinarije Drašković“, predstavlja jedinstveni vinsko – turistički objekat u podnožju Vršačkog brega.
Prvi pisani pomen vršačkog vina predstavlja zapis da je vršačko vino točeno za užitak ugarskog kralja Vladislava II. Ugarski dvor je akov tog vina platio 10,5 dukata.
Nakon Požarevačkog mira između Turske i Ugarske, u ove krajeve se naseljavaju kolonisti iz današnje Nemačke, Francuske, Italije i Španije, prvenstveno vinogradari.
Vršac je imao 3.400 katastarskih jutara sa kojih je dobijeno 80.000 akova vina. Te godine Vršački vinogradi su dali najviše vina u Ugarskoj.
Povezivanje Vršca sa Bečom i Peštom železnicom omogućilo je izvoz vršačkog vina. Preko dva miliona litara vina transportovano je u Beč i Regenzburg.
Rekordna berba u Vršačkom vinogorju kada se dobilo milion akova vina. U periodu od 1873. do 1886. godine pod vinogradima je bilo impozantnih 9.875 hektara. Najveće vinogorje u Ugarskoj.
Izgrađen vinski podrum „Helvecija“ kapaciteta milion litara vina. Gradi ga švajcarski trgovac vinom Štaube.
Održan je prvi kongres vinogradara i vinara u bivšoj Ugarskoj i organizovana velika izložba grožđa, vina, voća i vinogradarskih sprava.
Spajanjem poljoprivrednih dobara „Sonja Marinković“ iz Vršca i „Vinogradar“ iz Gudurice nastaje Poljoprivredni kombinat „Vršački vinogradi“.
Završen je grandiozni vinski podrum „Vršačkih vinograda“ kapaciteta 20 miliona litara.
Rekordna proizvodnja i prodaja Banatskog rizlinga. Prodato je 22 miliona litara ovog vina, litar po glavi stanovnika bivše Jugoslavije.
Kupovinom „Vršačkih vinograda“ poslovni sistem „Swisslion – Takovo“ postaje vlasnik jednog od najvećih i najpoznatijih vinogorja u regionu i započinje višegodišnji projekat obnove Vršačkog vinogorja. Trenutno se pod vinogradima nalazi oko 600ha.
